Den førre romanen til Bråtveit hadde ordet vatn i tittelen. Denne gongen dukkar ordet opp i halve tittelen, i halve namnet på planten vassarv. Det er ein dekkjande tittel. Det renn mykje vatn i denne boka, og det kjem mange våte referansar.Det handlar òg mykje om arv - eit gjennomgåande tema er forholda forteljaren har til dotter si og til mor si. Det handlar òg mykje om odel, og sidan ein annan av romanane til Bråtveit er kalla opp etter to Vesaas-karakterar, er det freistande å kalla dette Suldal-versjonen av Det store spelet.
Det er ei finfin bok. Bråtveit snakkar med innestemme, men får likevel klart fram det ho skriv om. Forteljaren i boka har levd eit liv som minner om livet til forfattaren, ho har hatt odel på ein vestlandsgard, men fann ut at å driva gard ikkje var det rette for ho. Boka opnar og sluttar med at mor og dotter køyrer frå Oslo til Vestlandet og tilbake, og av og til vert det tydeleg at mora har dårleg samvit for at ho ikkje tok garden. Andre gonger er det meir forståeleg, som når ho skildrar korleis foreldra (indirekte) krangla om kva som var viktigast av å få ein hest til dyrlækjar og å passa på eit eige barn.
Språket er noko av det flottaste ved boka. Det er knapt og stramt, fullt av elegante bokstavrim, og Bråtveit viser at ho meistrar faget sitt godt.
Guffen tilrår.
Meir Bråtveit på kulturguffebloggen
Munn mot ein frosen fjord (2002)
Alice A4 (2015)
Dette er også vatn (2018)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar