Inger Bråtveit: Munn mot ein frosen fjord (2002)

Dette er debutromanen til Bråtveit, og det er ein glimrande roman. Eg-forteljaren er ei ung jente. Gjennom korte, ukronologiske episodar fortel ho korleis ho har det. Ho har god fantasi, og langt frå alt ho fortel om har verkeleg skjedd. Slik sett har ho mykje til felles med den senile bestemora, som ho ofte tek seg av. Ho saknar bror sin, som utvandra til USA for mange år sidan; eg-personen saknar syster si.

I den fyrste delen av romanen var eg usikker på om systera var verkeleg eller ikkje. Gradvis vert det tydeleg at ho har levd, men at ho døydde i ei ulukke. Kapitla der eg-personen nærmar seg ulukkestidspunktet er svært sterke, og Bråtveit får fram både korleis eg-personen tenkjer seg det som skjedde, og korleis systera må ha opplevd det.

Mora taklar ikkje dette, altså at ho misser ei dotter, og treng òg hjelp. Ho får det gradvis via medisinar, men mannen hennar må òg ta seg litt av ho, på same måte som bestefar til eg-personen tek seg av kona si. Det handlar altså mykje om sakn, dette.

Nokre år seinare kom Bråtveit med den fine romanen Siss og Unn. Tittelen på den boka viser at ho kan sin Vesaas, og også Munn mot ein frosen fjord har sine Vesaas-moment. Eg-personen snakkar mykje med dyr, både verkelege og førestilte, og ho kommuniserer svært godt med fuglane.

Guffen tilrår.

Meir Bråtveit på kulturguffebloggen
Alice A4 (2015)
Dette er også vatn (2018)

Vassarv (2023)