Inger Bråtveit: Dette er også vatn (2018)

Denne romanen er sett saman på ein litt uventa måte. Eg-personen er nyleg vorte mor, og snakkar mykje om og til dotter si. Ho fortel òg mykje om foreldra sine, fyrst og fremst faren. Innimellom dette kjem eg-personen med tankar frå ulike bøker ho har lese, av og til er det reine bokmeldingane. Ho fortel òg om skrivinga, både heime og ute. Det meste av boka er bra, Bråtveit har eit svært godt språk, men denne blandinga verkar altså litt rar for meg.

Når ho skriv om dottera (og dei to sønene mannen hadde med seg inn i ekteskapet) og foreldra, handlar det mykje om å høyra til. Eg-personen er nært knytt til heimstaden. Ho skriv òg mykje om vatn, og det gjer ho gjennomgåande i heile boka. I og under vatn tenkjer ho betre, ho skriv at viss ho hadde kunna, ville ho ha skrive bøkene sine i vatnet.

Det er ei bok med mykje bra i seg, men det er òg parti som ikkje grip meg like mykje.

Guffen er lunken.

Meir Bråtveit på kulturguffebloggen
Munn mot ein frosen fjord (2002)
Alice A4 (2015)

Vassarv (2023)