Johan Wolfgang von Goethe: Valskyldskapane (1809)

 

Endå ei bok frå Skald-serien med omsette klassikarar. Boka kom rett nok i hus for eit par år sidan, men det er like stas kvar gong ei ny bok i serien kjem. Av og til er det bøker av forfattarar eg har lese frå før, av og til er det forfattarar eg ikkje har lese noko av, av og til er det heilt nye namn. Eit glimrande tiltak, med andre ord.

Goethe er ein av dei eg ikkje har lese noko av frå før, og eg er litt usikker på om boka gav meirsmak. Heile boka gjorde det i alle fall ikkje, men tidvis var dette verdt bryet. Romanen handlar om ekteparet Eduard og Charlotte. Dei bur på eit rikt og stort gods. Dei får besøk - fyrst av ein som berre vert omtala som kapteinen, deretter at den noko yngre Ottilie. Gradvis vert dei to ektefellene opptekne av dei to gjestane, Eduard tenkjer berre på Ottilie, Charlotte er litt meir forsiktig i måten ho tenkjer på kapteinen. Det går mot eit brot, men så viser det seg at Charlotte er gravid (med Eduard). 

Han treng ein pause, reiser i krigen, men kjem attende for å finna ut av alt saman. Det spissar seg til mot slutten, med fleire vendingar som nærmast er melodramatiske. På omslaget står det at nokon har lese romanen som ein parodi på samtidslitteraturen. Eg kjenner altså ikkje til forfattarskapen til Goethe og veit lite om korleis han skreiv til vanleg, men mange av dialogane og nokre av hendingane fekk meg òg til å tenkja på at dette må vera meint parodisk.

Den fyrste halvdelen av boka er grei, og slutten er òg underhaldande. Men der kjem ein lang bolk rundt midten av boka som ikkje var vidare interessant.

Guffen er lunken.