Bohemian Rhapsody (2018)

 

Queen - der har du eit band er eg rimeleg likesæl til. Der finst heilt sikkert ein song eller to eller tre eg kan nikka entusiastisk til, men jamt over var dei rimeleg slitsame. Men så er det dette med den litt for store musikk-interessa - dei var jo eit stort band. Og dei hadde ein imponerande frontfigur i Freddy Mercury. Denne filmen handlar mest om han.

I filmen er det Mercury som driv bandet framover, det er han som har dei store draumane og dei villaste ideane. Av og til er han sjarmerande, av og til er han ein drittsekk. Han er enormt glad i å vera stjerne, og lever eit rimeleg vilt og utsvevande liv. Filmen sluttar med Live Aid i 1985, men der kjem hint om at Mercurt alt då har brent lyset sitt i litt for mange endar. Sluttekstane fortel at han døydde av AIDS i 1991.

Filmen er vel sånn om lag heilt grei. Rami Malek imponerer som Mercury, og får godt fram dei store humørsvingingane hans. På scena kan han vera den sikraste mannen i verda; i privatlivet kan han vera ein sårbar svekling. Så Malek gjer ein god jobb, men det må vel seiast at laustennene han har fått tildelt er litt i største laget, og dei gjer at Mercury minner om ein teikneseriefigur.

Guffen er lunken.