John Cooper Clarke: I Wanna Be Yours (2020)

 

Det vesle eg veit om John Cooper Clarke er at han var ein punk-poet. Det dukka opp nokre diktlesingar på samleplater frå gamle dagar, der han las morosame dikt i eit rasande tempo. Favoritten av desse var "I Married A Monster From Outer Space".

Sjølvbiografien hans er ikkje like morosam. Han var fødd i 1949, og vaks opp i Manchester. Han ville verta diktar, men hadde lenge andre jobbar ved sida av. Då punken kom vart han, i alle fall ei stund, rimeleg vidgjeten, og turnerte i Europa, Australia og USA. Alt frå 1960-åra vart han ein ivrig rusmisbrukar, og det er etter kvart det boka handlar om. 

Han skriv godt, han er morosam ("Over the years, I have often been compared to Bob Dylan: "Compared to Bob Dylan, you're not very good".), og han har mange gode anekdotar. Det tek likevel ikkje heilt av. Kanskje han burde ha kutta ein del sider, mest frå oppveksten, kanskje historiene hans rett og slett ikkje er gode nok. Det er ei ujamn bok, med både oppturar og nedturar for lesar og forfattar.

Guffen er lunken.