Sigbjørn Hølmebakk: Karjolsteinen (1975)

I fjor las eg ei bok der Jan H. Landro skreiv om interessante personar frå bøker i norsk litteratur. Mange bøker var ukjende for meg, mange forfattarar var berre namn. Eg noterte meg dei bøkene/personane som verka mest interessante, og dette er ei av dei. Eg har ikkje lese noko av Hølmebakk før, det nærmaste eg kjem er ein halvtimes prat med bror hans på eit loft hjå Gyldendal.

Romanen har to hovudpersonar. Den eine, forfattaren Olav Klungland, får ikkje til romanen han skriv på. Han vert beden om på vitja ein partikollega som ligg for døden på eit sjukehus i Oslo, han vert beden om å halda eit foredrag på ein politisk konferanse i Sverige, og dette (og andre ting) er med på å dra han vekk frå romanen. På sjukehuset møter han Eilif Grøtteland, ein prest som inviterer Klungland heim, og der får Klungland høyra heile livshistoria hans.

Det handlar mykje om døden i denne boka, både i det Klungland opplever og det Grøtteland fortel. Det heile vert fortalt på ein smidig og god måte, kanskje spesielt i midtpartiet, der Grøtteland fortel om livet sitt. Han hadde eit vanskeleg forhold til broren Lars, ikkje minst av di han (Lars) melde seg inn i NS.

Guffen tilrår.