Dette var uventa, på minst to måtar. Me skrolla nedover Netflix for å sjå etter noko interessant, og innimellom alt skvipet dukka det opp ein seksti år gamal italiensk film. Det var gledeleg nok i seg sjølv, men like uventa var det at filmen var finfin.
Historia er kort og grei. Domenico bur heime hjå foreldra sine, og er på leit etter ein jobb. Han er kalla inn til intervju og testing, og gjer det så godt at han får ein fot innom. Han vert kjent med Antonietta, og dei bakkar kvarandre opp gjennom heile prosessen. Dei får jobb i ulike avdelingar, og misser kontakten. Til slutt i filmen vert han forfremma, og veit at han har ein arbeidsplass resten av livet. Sjølv om det ikkje er heilt klart for oss kva jobben er for noko, går det klart fram at det er eit kjedeleg arbeidsliv som ventar.
Filmen er finfin. Kvart einaste bilete kunne vore eit fotografi. Skodespelet er glimrande, og Sandro Panseri, som spelar Domenico, har eit fabelaktig ansikt.
Guffen tilrår.
Så spennande. Den må eg leite meg fram til
SvarSlett