Tyrkisk litteratur - det har du eit stort hol i kunnskapen min. Denne boka er meir enn solid, så det kan henda at eg bør halda fram med å lesa bøker frå Tyrkia.
Noko av det mest uventa var det rause humøret og den utbreidde humoren i romanen. Eg veit rett nok ikkje kvifor eg vart overraska over det, men likevel. Mithat kjem ofte med små kommentarar og forklaringar til lesaren, og desse livar opp. Det same gjer den gjennomgåande episoden med majonesen.
Dei to hovudpersonane er om lag jamgamle. Dei har heilt ulike haldningar. Felâtun Bey er djupt påverka av impuslar frå utlandet, fyrst og fremst Frankrike, og gjev ikkje noko godt inntrykk. Râkim Efendi er meir lojal mot det tyrkiske, og er langt lettare å lika. Dei går gjennom livet, dei jobbar litt og dei møter nokre kvinner, og heile vegen kosar eg meg. Kanskje det var overraskinga som gjorde det, men det er lenge sidan eg har vorte så sjarmert av ei bok.
Guffen tilrår.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar