Ein fin kortroman. Romanen handlar mest om livet til Iljitsj, korleis han levde og tedde seg og vart sjuk; døyr gjer han ikkje før i den aller siste setninga. Det er kanskje det som er litt av poenget med tittelen - han levde eit liv slik det var venta av han, der det som var av harmoni fanst på utsida.
Iljitsj er jurist, har gode jobbar, og giftar seg til meir velstand. Han og kona har ikkje noko spesielt nært forhold, og dei han kjenner frå jobben er heller ikkje nære vener. Etter at han vert sjuk, og spesielt etter at det vert tydeleg at sjukdomen er alvorleg, bryr ikkje venene seg like mykje om han. I opningskapitlet, der dei får høyra at han er død, er det mest seg sjølv og eigne sjansar dei tenkjer på. Dei er heller ikkje så opptekne av å trøysta enkja - dei møter opp, slik dei skal, men lengtar mest etter å reisa att, slik at dei kan spela kort.
Det er ei fin og fengande bok. Kanskje eg burde lesa meir Tolstoj - eg trur dette er det fyrste eg har lese av han. Og, slik eg alltid skriv om desse bøkene frå Skald - denne serien av omsette klassikarar er eit finfint tiltak.
Guffen tilrår.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar