André Bjerke: De dødes tjern (1942)

Boka vart opphavleg publisert under pseudonymet Bernhard Borge, som òg er namnet på forteljaren i boka. Han er ein kriminalforfattar på leit etter noko å skriva om. Han er ikkje spesielt modig, har eit forferdeleg kvinnesyn, og han er ikkje klart-tenkjande nok til å vera den som løyser mysteriet.

Nokre unge vaksne er samla til fest i Oslo. Ein av dei fortel eit sagn frå Østerdalen, der ein mann for hundre år sidan skal ha drepe systera og kjærasten hennar, før han sjølv tok livet sitt ved å drukna seg i ei tjørn. Dei på festen vert fascinerte, av ulike grunnar. Det viser seg at bror til ei av dei som var på festen disponerer hytta. Ingen har høyrt frå han på fleire dagar, så dei reiser til hytta. Der finn dei spor som tyder på at han har teke livet sitt, etter å ha slite stort mentalt.

Så enkelt er det sjølvsagt ikkje. Det skjer mykje halv-mystisk, dei finn spor som tyder på både eitt og hitt, dei oppdagar at det er nokre andre rundt og i hytta. (Kan det vera mordaren frå hundre ås sidan som går igjen? Spoiler: Det er det ikkje.) Ein av dei kokar saman ein plan som gjer at alt vert avslørt.

Krim er ikkje den sjangeren eg går til oftast. Det som måtte vera av spaning i boka forsvinn litt i at eg har sett filmatiseringa frå 1958. Bjerke skriv ikkje altfor godt, og freistnadene hans på å vera morosam fell heile tida på steingrunn.

Guffen er lunken.

Meir Bjerke på kulturguffebloggen
De dødes tjern (film, 1958)
Arnulf Øverland - vårt sprogs konservator og fornyer (1965)