Fire nye episodar, og det er like artig som sist. Alle hovudpersonane skrur seg sjølv opp til elleve, og det same gjer manusforfattarane. Det er enormt mykje å le av, og det er vel spesielt knytt til den svenske dokteren Stig Helmer. Det er framleis vanskeleg å lika han, han er fly forbanna på dette landet han han har busett seg i, og han kvir seg ikkje for å seia det både høgt og lågt.
Også dei okkulte sidene ved serien vert maksa ut, heldigvis med minst eitt glimt i auga. I tillegg til dei mange åndene som kom seg ut frå holet i muren var det òg ein demon. Han er far til det nyfødde barnet til ein av dokterane, og det barnet veks rimeleg raskt.
Så eg smiler og ler. Det heile har rett nok ein litt rar slutt, spesielt av di det ikkje kom ein sesong tre før (altfor) lenge etterpå. Her er mange uavklara spørsmål, så det verkar opplagt at von Trier hadde planar om å laga minst ein tredje sesong. Fleire av dei sentrale skodespelarane døydde, og det tok difor 25 år før den tredje sesongen kom. (Sidan eg er i gang med parentesar - det er jo òg rart at det berre er fire episodar i kvar sesong. Medrekna dei fem episodane i den tredje og siste sesongen er det berre tretten totalt, og det er jo ikkje uvanleg at det kan vera så mange episodar i éin sesong i ein ny serie.)
Guffen tilrår.
Meir Riget på kulturguffebloggen
Sesong 1 (1994)
Exodus (2022)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar