Utgangspunktet var 125-årsfesten til Den norske forfatterforeininga. i 2018. Styreleiaren, Heidi Marie Kriznik, gjekk på talarstolen og bad om orsaking for handsaminga nokre medlemmer fekk i 1945. Ein intern æresrett i foreininga irettesette fleire medlemmer for måten dei hadde oppført seg under krigen, og no var timen komen for å gje nokre av dei oppreising. Kriznik las opp 17 namn.
Denne boka viser at ikkje alle desse fortente den oppreisinga. Tre namn peikar seg ut - Ejlert Bjerke, André Bjerke og Alf Larsen. Alt kort tid etter 125-årsfesten kom det fleire innlegg frå ein eller fleire av dei tre forfattarane, det vart heftige avisdebattar, og etter kvart vart det ei bok av det. Boka er uvanleg grundig, forfattarane dukkar ned i tallause mengder kjelder, og biletet som står att er eintydig: Larsen og far og son fortente omtalen dei fekk rett etter krigen.
Bjerke og Bjerke var omsetjarar for G. Stenersens forlag, eit forlag som gav ut mykje NS- og nazilitteratur, og som handla mykje med okkupantane. I forsvaret sitt etter krigen hevda begge to at dei ikkje visste at forlaget skulle boikottast, men det er uråd å tru på det argumentet. Det kan ikkje vera tvil om at dei visste kva dei gjorde.
Guffen tilrår.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar