Kjartan Fløgstad, Sverre Tusvik og Jorunn Veiteberg (red.): Skriftfest. Einar Økland 70 (2010)

Eg er klar over at det er litt uklare grenser her, men for meg er privatpersonen Økland meir interessant enn forfattaren. Han er ein samlar, og det kjem godt fram i fleire av bidraga i dette festskriftet. Han samlar på det meste, men det er ikkje det som gjer samlaren Økland interessant. Det er nok av dei som samlar på ting, men Økland gjer noko meir: Ikkje berre søkjer han opp all kunnskap som finst om det han samlar på, men han skriv òg om mykje av det. Og han auser ut av kunnskapen sin når nokon spør om hjelp.

Eg har kanskje lese for lite av Økland, men eg har liksom ikkje kome i gang. Viktigaste grunnen til det er at det eg har lese ikkje har fenga noko større. I tillegg er det òg vanskeleg å koma seg inn i ein så omfattande forfattarskap, det er nesten vanskeleg å vita kvar ein skal ta til.

Men eg ser at han lenge har vore viktig. Det er òg gjennomgangstonen i dette festskriftet, som går frå hylling til hylling via hylling. Her tjuefire artiklar, og sjølv om ikkje alle held like høgt nivå, var det vel berre ein to-tre eg ikkje kom gjennom. Det vert sjølvsagt mykje skryt, slik det har lett for å verta i festskrift, ein sit att med ei kjensle av at hovudpersonen, i dette tilfellet Økland, er ein supermann som omtrent ikkje har trødd feil heile livet. Her er altså mykje bra, best likte eg bidraga til Jan Landro, Jon Østbø, Agnes Ravatn (sjølvsagt) og Ragnar Hovland (like sjølvsagt).

Guffen tilrår.