Thomas Pynchon: The Crying of Lot 49 (1965)

Ein gong funderte eg på om Pynchon heilt medvite gav ut ein litt mindre omfattande roman medan han arbeidde med noko langt større. Han debuterte med V. i 1963, og denne kom to år etter. Det er den suverent tynnaste romanen hans, målt i sidetal. Åtte år etter kom meisterverket Gravity's Rainbow. Etter sytten lange år kom Vineland i 1990, ein langt lettare roman enn både boka som kom før og den som kom etter (Mason & Dixon, 1997).

Det er kanskje noko i ei slik hypotese, men eg gjer samstundes denne romanen urett. Det er ei finfin bok, som har det meste av det som kjenneteiknar Pynchon-romanar. Artige namn, paranoia, dop og sex, konspirasjonsteoriar, popkultur, osb.

Det er som vanleg vanskeleg å gje eit kort resyme av handlinga, men likevel: Hovudpersonen, Oedipa Maas, vert vikla inn i eit eller anna. Ho vert oppnemnt som asnvarleg for dødsbuet til ein tidlegare elskar/kjæraste, Pierce Inverarity,  og kjem etter kvart på sporet av Thurn and Taxis, eit undergrunn-postvesen i USA som er oppkalla etter eit verkeleg postvesen i sentral-Europa. Symbolet deira, eit posthorn med ein propp i tuten, dukkar brått overalt, og via psykologen sin vert tipsa om ein auksjon der nokre av eignelutane til Inverarity skal seljast, mellom anna frimerkesamlinga hans. Og der sluttar boka.

Det er altså mykje som er stas her, og det er som alltid mykje å le av. Og eg tenkjer som vanleg at eg snart må prøva meg på Gravity's Rainbow igjen.

Guffen tilrår.

Meir Pynchon på kulturguffebloggen
Ruth A. McIntyre: William Pynchon. Merchant and Colonizer (1961)
Slow Learner (1984)
Lotion: Nobody's Cool (plate, 1995 - hårfint relatert til Pynchon)
Inherent Vice (2009)
Bleeding Edge (2013)
Inherent Vice (film, 2014)