Einar Mar Gudmundsson: Beatlesmanifestet (2004)

Oppvekstroman frå Reykjavik, stort sett 1960-åra. Hovudpersonen, Johannes, veit ikkje heilt kva han vil. Han vil spela i band, men korkje han eller dei andre i bandet bryr seg noko større om å øva. På skulen går det meste gale, han er meir interessert i å tøya grensene enn å ta til seg kunnskap (bortsett frå den eine gongen han må ha ein toppkarakter for at faren skal kjøpa gitar til han). Han er litt interessert i jenter, men ikkje heilt nok.

Bandet er meir som eit tulleband. Ingen av dei kan eigentleg spela, trommeslagaren har berre ei tromme, og bassisten har berre ei fjøl. Dei lagar til konsert i garasjen heime hjå ein av dei, men publikum avslører bløffen fort, og det vert ikkje betre av at to i bandet stikk av med alle billettinntektene.

Det er ei bok som er heilt midt på treet, med unntak av dei gongen ho er irriterande. Eg er ikkje altfor glad i humor som fell daud til jorda, og slik er det altfor ofte, anten det handlar om forteljarblikket eller hendingar forteljaren fortel om.

Guffen kan ikkje tilrå dette.