Gillian G. Gaar: World Domination (2018)

Kort oppfrisking: Frå 1990 og nokre år framover snakka og skreiv alle om musikkscena i Seattle. Det var mykje opphausing, men nokre av banda var like bra som det vart hevda. Ein fellesnemnar var plateselskapet Sub Pop Records, som gav ut mange av banda før dei slo gjennom, og som òg hadde gjeve ut plater med eldre band frå området.

Denne boka kom ut til trettiårs-jubileet til Sub Pop, og fortel om opp- og nedturar. Dei fyrste åra var det flest nedturar, mest av di vegen vart til medan dei gjekk. Dei to grunnleggjarane, Bruce Pavitt og Jonathan Poneman, prøvde alt for å skapa merksemd - av og til trefte dei blinken, av og til bomma dei heilt. Dei hadde ikkje røynsle med business på dette nivået, og fleire gonger var det på nippet at dei gjekk konkurs. Det som redda dei var Nirvana. Den fyrste plata deira, Bleach, kom ut på Sub Pop. Då dei gjekk over til Geffen vart det kontraktfesta at Sub Pop skulle ha to prosent royalty. Både Nevermind og In Utero selde millionar, og salet av Bleach tok seg òg opp.

Boka fortel historien heilt greitt, men eg sit att med ei kjensle av at Gaar godt kunne vore meir kritisk. Det verkar som eit tingingsverk. Alt løyser seg til slutt, og det som måtte vera av konfliktar vert tona kraftig ned.

Guffen er lunken.