Martin A. Hansen: Løgneren (1950)

Eg les ikkje altfor mange danske bøker. Det var litt tilfeldig at det var denne, eg er med i ei vinterles-tevling på biblioteket, og ei av bøkene som skulle lesast var ein dansk roman. Eg kika litt i hyllene i kjellaren, og dette var vel den fyrste danske eg fann.

Boka er fin. Forteljaren er Johannes Vig, ein rundt førti år gamal lærar som bur på Sandø, ei lita øy i Danmark. Boka er ei samling tekstar han har skrive sjølv. Tekstane er stila til Natanael, som truleg er ein oppdikta person, men som òg kan vera ein person frå fortida til Vig.

I tekstane fortel han om det som skjer rundt han. Det er om vinteren, sjøen eller havet rundt øya har vore frose lenge, men isen er i ferd med å gå opp. Folk ventar på post, nokre ventar på besøk, nokre ventar på å reisa. Vig fortel at mange opnar seg for han, han skapar òg inntrykk av at han forstår alt og alle på øya. Av og til hintar han om noko frå fortida si, rett som det er hintar han om at han er hakket betre enn dei som bur der. Han har merkelege forhold til to av kvinnene på øya. Han er tiltrekt av begge, men det er uklart kor interesserte dei to er i han. Den eine er trulova, den andre er gift (utan at det stoppar ho gifte frå å ta med seg Vig til sengs, i alle fall hevdar han det.)

Mot slutten fortel Vig at mykje av det han har skrive er løgn, og at det er grunnen til at han har skrive "Løgneren" utanpå den fyrste boka. Tittelen på romanen viser for så vidt at her er ein løgnar, men viss eg les boka ein gong til kan det henda at eg les ho noko annleis, i og med at Vig sjølv omtalar seg sjølv som ein.

Guffen tilrår.