Thomas Pynchon: Bleeding Edge (2013)

Det tok nokre år før eg vågde meg på denne. Å lesa Pynchon er til tider krevjande, her er lange setningar med enorme mengder komma, her er gjerne avsnitt på avsnitt der det ikkje er lett å skjøna kva som skjer, og det er historier som ikkje alltid er lett å hengja med på. Men å lesa Pynchon er som regel verdt bryet. Han skriv annleis alle andre, og det er eit språk som boblar over. Her er både setningar og passasjar å le av; her er nok av ordspel og gode namn.

Handlinga er denne gongen lagt til New York, 2001. Det heile tek til på vårparten, slik at midt i boka kjem 11. september. Hovudpersonen, Maxine Tarnow, arbeider med å avsløra økonomisk rot og/eller svindel, og finn ut at alt ikkje er som det skal vera i dataselskapet Hashslingrz. Ho prøver å finna ut kva det skuldast, men kjem vel eigentleg aldri heilt i mål med den leitinga. Mange gjev ho tips, og ho er fleire gonger ned i ein hemmeleg del av Internett, DeepArcher, der ho opplever ein slags alternativ røyndom.

Ho kjem seg altså langt ned i Internettet, men ho kjem aldri heilt til botnar i mysteriet ho puslar med. Det er heller ikkje så nøye, ein les ikkje Pynchon for å finna svar på spørsmål. Det er ikkje den aller beste Pynchon-boka, dette, men det er likevel ei lesverdig bok. Mykje av det som kjenneteiknar Pynchon er her og vel så det - her er konspirasjonar, her er paranoia, og her er dette fabelaktige språket. Av og til verkar det som om Pynchon har funne opp det engelske skriftspråket, eller i alle fall at han skriv eit språk ingen andre bruker.

Guffen tilrår.

Meir Pynchon på kulturguffebloggen
Ruth A. McIntyre: William Pynchon. Merchant and Colonizer (1961)
The Crying of Lot 49 (1965)
Slow Learner (1984)
Lotion: Nobody's Cool (plate, 1995 - hårfint relatert til Pynchon)
Inherent Vice (2009)
Inherent Vice (film, 2014)