Oasis: Supersonic (2016)

Dette var litt som i gamle dagar. Eg hadde nokre ledige timar ein ettermiddag i Bergen, og gjekk på kino. Ettermiddagskino var vanleg då eg budde der, det var hakket billegare enn om kvelden, og eg var normalt ferdig med økta på lesesalen likevel. Som i nittiåra var det ein seks-sju andre i salen.

Og som i nittiåra spelte Oasis ei sentral musikalsk rolle. I alle fall for mange - eg fekk aldri heilt sansen for dei. I intervju framstod dei som nokre deigar, musikken deira var enkel og ikkje altfor fengande, og dei var fort keisame. Men midt i nittåra var dei enormt store, spesielt i heimlandet England.

Filmen handlar, ikkje uventa, mest om dei to brørne Liam og Noel Gallagher. Me følgjer dei frå dei fyrste øvingane i 1991, via dei obligatoriske turneane rundt om i Storbritannia i ein trong varebil, fram til dei får ut den fyrste plata si, og til dei får ut plate nummer to, som sel enormt med plater, og sluttar med at dei spelar to konsertar på Knebworth, med eit samla publikum på ein kvart million. Dei vert superstjerner, og usjarmerande nok, dei skryter av det heile tida. Dei drikk, dei dopar seg, dei kranglar, dei bryr seg lite om dei andre i gruppa. Filmen fortel historia om bandet greitt, og dei var jo ei stor gruppe i nokre år, men det skal meir til for at filmen er verkeleg god. Det hadde vore greitt om musikken var hakket betre, til dømes.

Guffen er lunken.