Jørgen Norheim: Aldri redd for mørkets makt (2016)

Det er alltid stas å lesa bøker av Jørgen Norheim, kanskje med unntak av andreboka, Mars, som eg hugsar som mindre vellukka. Denne boka viser igjen at Norheim er ein stor forfattar, og at boka er god veg opp for den lange ventetida. Det er åtte år sidan den førre boka hans kom.

Boka har fleire hovudpersonar, og tre av dei fire viktigaste er i slekt: Oscar Normann, overtydd kommunist, reiste til Sovjetunionen i 1929, for å læra meir om kommunismen, og for å bruka ingeniøren i seg til å hjelpa Sovjetunionen. Han forsvinn, og barnebarnet hans, Tor Steinar Normann, reiser til Russland for å finna ut kva som skjedde med bestefaren. Han vert funnen drepen, og dottera Hege reiser til Russland for å finna ut kva som skjedde med faren. Den fjerde viktige personen er Anniken Øy, som var sambuar med Normann i studietida i 1970-åra, og som gjev Hege verdfull informasjon om ungdomstida til faren.

Både Øy og Normann høyrde til på den politiske venstresida. Normann sokna til SV, medan Øy vart med i AKP-ml. At det vart slutt mellom dei to skuldast dels desse politiske motsetnadene, dels press frå AKP om at Øy ikkje kunne ha ein sambuar som høyrde til så langt ute til høgre. Me får høyra om det vidare livet hennar som viktig person for AKP, slik at delar av boka vert ei lita forteljing om den store politiske vekkinga som heimsøkte dette landet.

Norheim hoppar i tid og stad, frå kapittel til kapittel. Han har full oversikt over stoffet sitt, han byggjer opp romanen på ein glitrande måte, han skriv klokt og innsiktsfullt om emnet sitt, og det er altså igjen ei fryd å lesa ei Norheim-bok. Måtte han få tid til å skriva mange fleire bøker.

Guffen tilrår.

Meir Norheim på kulturguffebloggen
Liten svein i bærskog ut (1994)
Mars (1998)
Ingen er så trygg i fare (2002)
Adjutanten (2008)