Bruce Springsteen: Born to Run (2016)

Bruce Springsteen - der har du ein musikar eg ikkje har plater med. Eg kan heller ikkje tenkja meg at eg kjem til å kjøpa plater med han, eg synest musikken er slitsam, og framtoninga hans på scena er direkte slitsam. Likevel framstår han som ein fornuftig kar, på mange vis. Naboen er knallhard Springsteen-fan, og fortalde ein gong at Springsteen gjerne kom ut på scena nokre timar før konserten, for å halda ein liten minikonsert for dei som alt hadde møtt opp.

Så eg kjøpte denne boka, og det var eit godt kjøp. Ho tapar seg litt etter kvart, men den fyrste halvdelen er svært god. Springsteen fortel om oppveksten, der han tidleg kom på kant med faren, og der foreldra flytta tvers over USA, frå New Jersey til California, då Springsteen var rundt tjue. Han overtok huset dei leigde, som vart ein samlingsplass for ei samling luringar som var så lure at dei vart kasta ut etter ein månad. Springsteen vil verta musikar, arbeider hardt for det, og midt i 70-åra slår han gjennom. Då har han alt vore sjef i bandet nokre år, og slik er det framleis. Han har siste ordet i alle diskusjonar.

Det handlar mykje om musikk, men det handlar òg om andre ting. Forholdet til faren er eit gjennomgåande tema, og det same er venskapen til dei andre i bandet, spesielt gitaristen Little Steven og saksofonisten Clarence Clemons. Kapitlet der han fortel om slutten på livet til Clemons er finfint, og boka er i det heile velskriven. Eg hadde nær sagt uventa velskriven - her er mange fine avsnitt og vendingar. Og her er svært få klisjear, slik det har lett for å verta når musikarar skriv om karriera si.

Guffen tilrår.