Kapitla som fortel om landsgymnastida er dei beste. Då er boka mest levande, og me får høyra om både tilsette og elevar som utmerka seg. Fleire bygder kjempa for å få det fyrste offentlege landsgymnaset, og det vart altså lagt til Voss. Dei fyrste tiåra var det få som gjekk gymnaset, og det fanst få landsgymnas, slik at skulen drog til seg elevar frå heile landet. Dei budde oftast på hybel, slik at dei hadde ikkje anna nettverk på Voss enn det dei fekk gjennom skulen. Dei vart meir samanknytte, og det verkar òg som om skulen hadde ei større rolle i liva deira. Under andre verdskrigen vart også gymnaset prega av den tyske okkupasjonen, der fleire elevar sympatiserte med NS.
Seinare vart alt annleis. Skulen hadde stort sett berre elevar frå Voss, og frå nabobygdene, og det gjorde at elevane i mindre grad vart knytte til gymnaset. I denne bolken kjem det òg mange reformar og endringar i skuleverket, og dette er det rett og slett mindre interessant å lesa om. Der presentasjonen av dei fyrste (om lag) femti åra står godt på eigne bein som ålmenn kulturhistorie, vert det som står om dei siste tiåra meir internt, og vil truleg fenga gymnastilsette meir.
Den siste delen av boka var derimot fengande også for meg. Der er komplette lister over dei som har vore tilsette ved skulen, og over dei som har fullført gymnaset i desse hundre åra.
Guffen tilrår.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar