I 2013 kom den fine filmen Søsken til evig tid, om to sysken som bur saman på ein gard i Naustdal, og som ikkje har teke mykje omsyn til at samfunnet rundt dei endrar seg raskt. I den filmen fekk dei besøk av slekt frå Amerika, som inviterte dei på Amerika-tur. Denne filmen følgjer syskenparet til Minnesota og heimatt.
Å laga film av denne turen var ingen god idé. Den fyrste filmen vart ein kinosuksess, og det er svært mykje som tyder på at oppfølgjaren vart laga for å smi medan jernet var varmt. Den fyrste filmen var varm og fin, og spelte på at dei to har laga seg ein heim dei har det godt i. Denne filmen dreg dei to ut av komfortsona si, og prøver å skapa noko ut av at to eldre personar, som ikkje har vore mykje utanfor heimbygda, vert plasserte i eit samfunn som er heilt ulikt det dei kjenner. Det fungerer dårleg, filmen vert berre lause scener - dei to et grillmat, dei får sitja på med ulike store køyretøy (skurtreskar, traktor, trehjula motorsykkel), dei ser store gardar, og så reiser dei heimatt. Dei to er framleis like ekte og jordnære, men all sjarmen frå opningsfilmen forsvann ein stad over Atlanteren.
Guffen kan ikkje tilrå dette.
Relatert på kulturguffebloggen
Søsken til evig tid (2013)
Abonner på:
Legg inn kommentarer (Atom)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar