Til neste år er det femti år sidan Nick Drake tok livet sitt. Han vart berre 26 år gamal. I år er det altså 75 år sidan han vart fødd, og denne boka er ein strålande måte å heidra minnet hans på. Boka er fabelaktig.
Det har vore skrive gode bøker om Drake før, men Jack tek det heile til eit nytt nivå. Den opplagte samanlikninga er å nemna Mark Lewisohn. Jack går grundig til verks, og når han i tillegg har fått tilgang til kjelder ingen andre har brukt, vert resultatet ei bok som vert ståande. Boka er fabelaktig.
Musikken til Nick Drake er òg fabelaktig. Den fyrste av dei tre LP-ane han gav ut kom i 1969. Den selde ikkje spesielt mykje, og det gjorde heller ikkje LP nummer to, som kom året etter. Ein viktig grunn, som Jack kjem tilbake til fleire gonger, er at Drake slutta å spela offentleg rundt 1970. Han hadde ei høg stjerne hjå mange av dei som høyrde platene hans, men han var stort sett usynleg. Det kan ha vore dette som knekte han. Han slutta ved Cambridge, der han rett nok ikkje hadde lagt altfor mykje vekt på studiane, og gjekk nesten i isolat. Han vart sjukare og sjukare, budde mykje heime hjå foreldra utanfor Birmingham, og fekk mindre og mindre kontakt med vener og kjende. Den tredje plata hans kom i 1972, og stemninga på plata var så tung at fleire vart sjokkerte. Plata er likevel fabelaktig.
Jack går grundig gjennom heile livet til Drake. Den siste delen av boka er tung å lesa; dei mange sitata frå breva hans og dei endå fleire sitata frå dagbøkene til faren viser kva veg det gjekk. Fleire gonger sat eg med klump i halsen. Drake var ein stor musikar, men sjukdomen (truleg ein variant av schizofreni) hemma han så mykje at han ikkje fekk det til meir. Og det at han ikkje fekk det til meir gjorde òg at livet hans vart endå vanskelegare. Andre bøker og journalistar har undra seg om dødsfallet hans kanskje var eit uhell; denne boka viser at det var planlagt.
Boka har undertittelen "The Life". Andre biografiar har gjerne undertittelen "A Life", for å opna opp for at det kan finnast fleire tolkingar av livet dei skriv om. Å bruka "The Life" kan verka litt ambisiøst og sjølvsikkert, men akkurat her gjev det meining. For ei fabelaktig bok.
Guffen tilrår.
Meir Nick Drake på kulturguffebloggen
Jason Creed: Nick Drake. The Pink Moon Files (2011)
Gorm Henrik Rasmussen: Pink moon (2012)
Nathan Wiseman-Trowse: Nick Drake. Dreaming England (2013)
Cally Callomon og Gabrielle Drake (red.): Nick Drake. Remembered For A While (2014)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar