Tekstane i denne romanen er forma som utdrag av ei dagbok. Forteljaren, ei ung kvinne, har det ikkje altfor bra. Ho går frå by til by, frå mann til mann, frå jobb til jobb - heile tida på leit etter noko som kan gje henne ei solid inntekt. Det er nok ikkje pengane som er det viktige, det er heller det at litt meir pengar ville gitt ho tid til å skriva.
Eg anar minimalt om japansk litteratur, merkar eg. Eg veit ikkje om språkføringa i romanen er typisk for japanske bøker, men det er noko av det som fengar med boka. Det vert ikkje sløst med noko, det er knapt og presist, og det vert altså sagt mykje med få ord.
Boka er ein fjern slektning av Sult, noko Hayashi er fullt klar over. I alle fall to gonger vert boka eller Hamsun nemnt.
Livet til den unge kvinna går i ring. Det skjer ikkje så veldig mykje, og det gjer det heller ikkje i boka. Ein stad rundt midten av boka miste eg interessa, og heller ikkje i andre del av boka kom det uventa vinklingar eller hendingar.
Guffen er lunken.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar