Mads Rage: Miklastaur (2019)

Mange fell utanfor samfunnet, av små og store grunnar. Grunnen til at Emmanuel Miklastaur fell utanfor er rimeleg stor. Han har, som faren, ein enorm termos, og dette hemmar han på alle måtar. Han fekk ein lei start på livet, då kroppsdelen som gjennom heile boka vert omtalt som "skavanken" alt under fødselen er så stor at mora misser livet.

Emmanuel trivst best saman med hesten til besteforeldra, der han bur. Når hesten døyr dreg han ut i skog og mark, der han med vekslande hell prøver å greia seg som einebuar. Det fører med seg både tragedie og komikk, slik for så vidt heile boka gjer.

Det er jo eigentleg eit trist tema. Lagnaden til Emmanuel kan sjølvsagt overførast til dei mange som ikkje finn seg til rette, anten det skuldast synlege skavankar eller indre problem. Boka er likevel langt frå trist, her er mengda av artige situasjonar. Det var svært mykje smiling, ein del humring, og under scena der Emmanuel og tre andre mindreårige skal kjøpa øl lo eg halvhøgt eit par gonger. Rage har òg eit aldeles eksemplarisk ordforråd, og det er gledeleg når (relativt) unge forfattarar bruker det nynorske språket på ein så flott måte.

Guffen tilrår.

Meir Rage på kulturguffebloggen
Og skipet siglar vidare (2018)

Tre vener og ein dum ting (2020)