Stevie Chick: Spray Paint the Walls (2011)

Black Flag var eitt av dei viktigaste amerikanske hardcorebanda. Dei heldt til i Los Angeles, og var aktive frå 1978 til 1984. Gitaristen Greg Ginn var den einaste som var medlem heile tida, men fleire av dei andre var innom andre meir eller mindre kjende band. Den fyrste vokalisten, Keith Morris, vart seinare med i Circle Jerks, Dez Cadena spelte (mykje seinare) i Misfits, medan Henry Rollins vart leiar i sitt eige band. Han var den best kjende av vokalistane, og det forklarar vel kvifor han er på framsida av boka.

Bandet var pionerar på fleire felt. Dei var svært tidleg ute med å turnera i småby-USA, ingen andre punk eller hardcoreband hadde gjort det før dei. I boka fortel mange om kor inspirerande det var at sjølvaste Black Flag kom til byen deira. Bandet var òg tidleg ute med å gje ut eigne plater, og plateselskapet til Ginn, SST, vart etter kvart eitt av dei mest respekterte undergrunn-selskapa.

Noko av det mest slåande med boka er kor mykje vald der var. Gjekk ein på ein Black Flag-konsert kunne ein risikera kva som helst, omtrent. Mange var slegne ned av andre som var på konserten, og utanfor konsertlokalet stod gjerne politiet klare for å slå ned nokon, dei òg. Akkurat her burde Chick vore meir kritisk, bandet kunne gjort langt meir for å stoppa eller redusera denne valden. I staden verkar det som om Chick synest det er stas med all slossinga.

Den store helten i historia er Greg Ginn, men han er òg den store skurken. Han var sjefen i bandet, og gjorde ei rekkje gode val. Samstundes var han som ein diktator, og sparkar den eine etter den andre ut av bandet. Ved nokre høve verkar sparkingane fornuftige, andre gonger er dei heilt irrasjonelle.

Chick skriv svært godt. Han tek seg god tid, og bruker plass på fleire sidespor. Han fortel mykje om andre band frå LA, om stadene der det var konsertar, om andre band frå andre delar av landet, og teiknar både eit detaljert bilete av Black Flag, og av den amerikanske hardcorescena.

Guffen tilrår.