Fjols til fjells (1957)

Me har eit slags opplæringsprosjekt gåande. Omtrent kvar helg prøver me å finna ein film som passar for heile familien. For nokre år sidan kjøpte eg denne filmen for ein billig penge, og me fann ut at me ville prøva han. Det var ein fiasko - det tok ikkje mange minutt før dei fleste såg på mobilane sine i staden.

Det er ein film som av og til vert omtalt som ein norsk filmklassikar, som eit høgdepunkt i norsk humorfilm, osb. Det er så langt frå sanninga ein kan koma. Det er ufatteleg tynne saker, det er kjemisk fritt for humor, og det er nesten så ein vert flau over at ein så dårleg film er laga. (Og det er nesten utruleg at det visst vert spelt inn ein ny versjon av filmen, som skal ha premiere neste år.)

Handlinga er lagt til eit høgfjellshotell. Leif Juster jobbar i resepsjonen, er på nikk med alle gjestane. Han har full kontroll, heilt til to vidt ulike menn, begge spelt av Frank Robert, skriv seg inn som gjestar. Han blandar dei saman heile tida, snakkar til den eine som om han var den andre, og går meir og meir i hundane. Det er altså ein god, gamaldags forviklingskomedie - i alle fall viss me stryk ordet "god".

Guffen kan ikkje tilrå dette.