Hallgeir Opedal: Heim (2019)

I fjor sa eg omsider opp Dag og Tid, etter å ha vore tingar i langt over tjue år. Det vart for mykje av det same, det vart for mange faste spalter, og eg brukte mindre og mindre tid på kvar utgåve. Nokre av seriane deira var framleis interessante, og då eg sa opp avisa var Opedal komen halvvegs på fotturen han skildrar i denne boka.

Han vaks opp i Odda, og etter tretti år i Oslo finn han ut at han vil gå frå Oslo til Odda. Ein av grunnane han gjev opp er at han vil fundera litt på kva heim er for noko, og kva det er for han. Men ein like viktig grunn er nok draumen om å gjennomføra ein slik tur, gjerne kombinert med at han har runda femti.

Det er ei heilt grei bok. Opedal skriv lett og lesverdig om turen. Han slit med for tung sekk, han slit med for lange dagsetappar, men han held stort sett humøret oppe likevel. Han vekslar mellom notid og fortid, og fortel om tidlegare ting som har skjedd langs vegen, ting som har skjedd i livet hans, og ting som har skjedd med forfedrane hans. Han kikar innom hjå folk han kjenner litt frå før, mellom anna den ivrige språkrettaren Konrad Ofte, og på Midtbø snakkar han litt med Olav Vesaas. Opedal siterer ofte diktarar og forfattarar, og eg trur langt dei fleste av desse er nynorskforfattarar.

Guffen tilrår.