Sugarfoot (Landmark, Bergen, 1.11.19)

Sugarfoot vart forma for sju-åtte år sidan. Eg har høyrt litt på fleire av platene deira, men dette var fyrste gong eg såg dei live. Dei turnerer ikkje så ofte på desse kantane av landet. Noko av det fyrste Øyvind Holm sa frå scena var at det var tre år sidan sist dei var i Bergen - då var det selt 30 billettar, men berre 18 personar kom på konserten. No var talet rundt 30, så det går rette vegen.

Fleire av dei seks i bandet har vore innom andre band eg likar. Ein var sentral i Dipsomaniacs, to var med i The International Tussler Society, ein er med i Motorpsycho. Den siste plata deira, In the Clearing, er den beste så langt, og musikken ligg ikkje altfor langt unna den siste Tussler-plata.

Konserten var finfin. Holm og Hogne Galåen står sentralt på scena, begge spelar gitar, og begge syng det meste av tida. Holm har ei fabelaktig stemme. Frå der eg stod, midt framfor scena, såg eg heile tida trommeslagaren mellom dei to, og han var eit fascinerande skue: Han såg med korte mellomrom opp på bassisten - kanskje for å sjekka at alt var greitt, kanskje for å sjekka korleis dei låg an med songane.

Det var altså finfint. Flotte songar kom og gjekk - nokre var korte og knappe, andre hadde lengre parti der det truleg låg inne litt inprovisasjon. Og dei spelte lenge. Eg måtte gå før ekstranummera for å nå eit tog, og då hadde dei spelt bortimot ein time og tre kvarter. Eg kjem tilbake neste gong dei er i Bergen, og vonar det er mindre enn tre år til.

Guffen tilrår.