Jan Wiese: Kvinnen som kledte seg naken for sin elskede (1990)

Rammehistoria i denne romanen handlar om ein bibliotekar ved vatikanbiblioteket. Han har arbeidd der lenge, og kjenner etter kvart arkivet godt. Eit måleri som heng ein stad i Vatikanet vert ny-oppdaga. Måleriet viser ei kvinne med eit barn, og alle ser at dette er eit meisterverk. Ingen veit kven som har måla det, bortsett frå bibliotekaren.

Hovudhistoria i romanen er det bibliotekaren har lese seg fram til i gamalt arkivmateriale. Han veit kven som har måla det, han veit kvar det vart måla, han veit kven som stod modell, han veit at det opphavleg var meint som ei altertavle, osb. Han veit alt om biletet. Dette fortel han, og dette har han tid til å fortelja. Han sit i fengsel, for ei handling som er heilt parallell til historia han har funne i arkiva.

Det er ei fin bok. Wiese skriv uvanleg fint og godt, og har komponert romanen godt. Det var den einaste romanen han gav ut.

Guffen tilrår.