Mike Walsh har bowla ein del. Boka opnar med nokre fine kapittel om far hans, som hadde ein draum om å spela handball (ein slags squash utan racket) i alle dei femti amerikanske statane. Han døydde før han fekk fullført det, og Walsh, som var rundt 27 år, fann ut at han skulle seia opp jobben for å fullføra prosjektet til faren, med ein liten vri - bowling i staden for squash.
Det opnar heilt greitt. Walsh er ikkje nokon stor skribent, men det han skriv er greitt. Problemet er at dei femti kapitla vert altfor like. Han køyrer litt, han bowlar litt, han drikk litt, han leitar etter sponsor og får etter ei stund napp hjå eit bryggeri, han vert intervjua av ein del mediefolk, han overnattar hjå slekt og vener og andre, og han prøver å verta betre kjend med mange damer utan å lukkast.
Det skjer altså altfor lite. Skulle dette ha fungert måtte Walsh ha vore ein langt større humorist og/eller skribent. No er det same om att og om att, og det vart etter kvart eit strev å koma vidare. Det vert ikkje akkurat betre av at han oppsøkjer Lebowski Fest, ein årleg festival, og er misnøgd med det han ser.
Guffen kan ikkje tilrå dette.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar