Denne serien er finfin. Gervais spelar Tony Johnson, ein journalist som nyleg har vorte enkjemann. Kona døydde av kreft, og han er rimeleg tung til sinns. Han seier sjølv at det einaste som hindra han frå å ta livet sitt var at han måtte ta seg av hunden deira. Han gjer stort sett det same heile tida - går på jobb, går heim, drikk og dopar seg, og ser på filmar av kona.
Og han er ekstremt bitter. Han klagar på alt og alle. Han skriv litt for avisa, men berre meiningslause saker om foreldre som har ein unge som liknar på Hitler (etter at dei har teikna bart på han), eller ein mann som har ein flekk på veggen som likar på Kenneth Branagh (og som ikkje nemner at kona ligg på sjukehus etter å ha vorte rana av to personar på moped). Han kjeftar på postmannen, han kjeftar på sjefen, osb. Dei einaste han har eit nokolunde normalt forhold til er ei prostituert kvinne han møter, og ei eldre kvinne han møter på kyrkjegarden. Det er den siste som overtalar han til å gje livet ein ny sjanse.
Den siste episoden bryt litt for mykje med dei fem fyrste, der vert det litt for mykje optimisme. Men dei fem fyrste er stort sett glimrande, med fleire scener eg lo høgt og lenge av. Det tek kanskje litt tid før det tek heilt av, men er her altså veldig mykje bra.
Guffen tilrår.
Meir After Life på kulturguffebloggen
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar