Øyvind Holen: Hiphop-hoder (2004)

For eit år sidan vart eg kontakta av eit forlag, som lurte på om eg var interessert i å få tilbod om bøker til melding. Det takka eg sjølvsagt ja til, men det vart langt mellom e-postane eg takka ja til - eg trur eg har tek mot to bøker så langt, og eg har ikkje meldt nokre av dei. Grunnen til at eg venta med den eine var at det var oppfølgaren til denne boka. Eg tenkte at det kunne vera greitt å lesa denne fyrst, og for nokre veker sidan fann eg ho på sal i ein butikk i Bergen.

Boka fortel historia om norsk rap, fram til 2004. Eg har eit høgst avslappa forhold til denne sjangeren, og kjenner svært få av artistane det står om. Det påverkar heilt sikkert lesinga mi. Holen bruker ikkje mykje tid på å skildra det som måtte vera av musikalske skilnader mellom banda, det verkar som om han tek det for gitt at lesarane kjenner banda han skriv om. Boka er full av korte intervju med band og artistar, og det er bra: Mange av dei får altså koma til orde. Mindre bra er det at mange av dei ikkje har så mykje å seia, og det har dei heller ikkje i tekstane: Her er svært mykje dårlege greier, både på engelsk og norsk.

Holen er betre når han skriv om det som kjenneteiknar hiphop-kulturen, og korleis den vaks fram. Dansing, graffiti, osb. - her er det tydeleg at det etter kvart vart eit anstrengt forhold mellom denne kulturen og politi og Oslo Sporveier. Den usemja er lett å skjøna, det er verre å få tak i den evindelege omtalen av dei interne stridane i kulturen. Det interne hiphop-politiet tok ikkje mot alle banda som kom.

Guffen er lunken.

Meir Holen på kulturguffebloggen
Nye hiphop-hoder (2018)