Cecilie Asker og Trygve Indrelid: Hellbillies 25 (2015)

Det er mangt ein kjøper på Mammut. Hellbillies er eit band eg har eit minimalt forhold til - eg har aldri vore (friviljug) på konsert med dei, eg har ingen plater med dei, og eg har ikkje altfor mykje sans for musikken deira. Samstundes får dei mykje skryt - for tekstar, for dialektbruk, for kvalitetsmusikk, for å halda på lenge, osb.

Denne boka gjorde meg ikkje så mykje klokare. Her er mykje ros, her er faktisk så mykje ros at det nesten kunne vore ein sjølvbiografi. Asker og Indrelid fekk fri tilgang til bandet i nokre år, ser det ut til, og dei takkar for tilliten med å gje ut ei altfor rosande bok. Her er nokre flotte foto, mange foto er òg heilt greie, men dei aller, aller fleste er frå nyare tid. Boka sluttar med nokre sider med faksimiler frå gamle dagar, og for meg er det opplagt at boka hadde tent på å ha bilete frå heile karriera deira.

Teksten er bygd opp rundt det andre har sagt eller skrive. Asker skriv sjølvsagt ein del sjølv, men av og til verkar ho meir som ein redaktør enn ein forfattar. Det er lange sitat frå bandet og frå dei rundt dei, og det er lange sitat frå avisartiklar og platemeldingar. Innimellom kjem det korte utsegner frå publikummarar - dei aller fleste av desse seier ingenting.

Så eg vart ikkje så mykje klokare. Boka spinn rundt det eg trudde eg visste før. Dei er frå Ål, dei er trivelege og jordnære karar, tekstane deira får skryt (men utdraga imponerer ikkje noko større), Lars Håvard Haugen er ein strålande gitarist, og dei har halde på så lenge at ein av grunnleggjarane har pensjonert seg.

Guffen kan ikkje tilrå dette.