Manson: The Lost Tapes (2018)

Historia er både ubehageleg og velkjent. I slutten av 1960-åra samlar Charles Manson ein gjeng unge kvinner og menn rundt seg. Han formar dei som han vil - det er mykje sex, det er mykje dop, og det er altfor mange rare påstandar. Han får dei til å tru at ein rasekrig er rett rundt hjørna, og det er difor viktig at dei tek livet av nokre folk. To netter på rad, i august 1969, bryt dei seg inn hjå (relativt) tilfeldige, og drep i alt sju personar på ein bestialsk måte. I tillegg hadde dei teke livet av ein person før det. Manson var ikkje med sjølv, men han kommanderte andre til å drepa. Politiet stod utan viktige spor, og viss ikkje ei av dei som var med hadde snakka om det i fengselet, og viss ikkje ho med-fangen som fekk høyra det hadde sladra, ville ikkje morda vorte oppklarte. I alle fall ikkje då. Manson vart dømd til fengsel på livstid, saman med dei tre som hadde utført drapa.

Denne filmen fortel historia på ein (delvis) ny måte. Filmskaparen Robert Hendrickson intervjua mange av sektmedlemmane i 1969. Desse intervjua har ikkje vore viste før, og filmen viser både bilete frå ranchen dei budde på, og mange av desse intervjua. I tillegg er her med ferske intervju med nokre av dei sentrale personane.

Intervjua er ubehagelege. Mange av dei som snakkar er svært unge, og dei verkar ikkje altfor gjennomtenkte. Dei presenterer seg sjølve som farlege, som disiplar av Manson som kan gjera kva som helst. Dei sit med våpen, ei av dei har ein liten slange krypande rundt halsen, og det verkar som om dei trur på det dei seier: At revolusjonen er rett rundt hjørna, og at Manson skal leia verda inn på ein rett veg.

Filmen fortel om eit miljø der alle er klin galne. Han gjer det på ein heilt grei måte, og filmen held absolutt på merksemda.

Guffen tilrår.