Her spelar han Idi Amin, som var president i Uganda det meste av 70-åra. Han var rimeleg ustabil, og det får Whitaker glimrande fram. Han er sjarmerande, han er farleg, han er omsynslaus, han er ein god ven og ein god fiende på ein gong. Det er uråd å ikkje tru på han.
Hovudpersonen i filmen er likevel Nicholas Carrigan, ein nyutdanna dokter frå Skottland. Han vil oppleva noko spanande før han slår seg ned, og reiser tilfeldigvis til Uganda. Der vert han endå meir tilfeldig livlegen til Amin. Carrigan skjønar ikkje altfor mykje av politikk, og ser ikkje at Amin er gal. Han trur på det Amin fortel han, og vert så blinda av all luksusen og tilliten han får at han ikkje ser kva som skjer med Uganda. Andre britar prøver å snakka med han, men han berre avfeier dei. Ting går likevel gradvis opp for Carrigan, men han får ikkje lov til å reisa frå landet. Og det vert verre - han kjem i skade for å gjera ei av konene til Amin gravid, og då han, for å få eit britisk naudpass, prøver å ta livet av Amin, utan å greia det, er det slutt for han. Det burde i alle fall vore det, men nye tilfeldigheiter gjer at han kjem seg ut av landet.
Carrigan kjem til Uganda akkurat då Amin tek makta. Den fyrste bussturen hans i Uganda er tilnærma idyllisk, det er rolege, stemningsfulle bilete av landskapet i Uganda, og det er tilsvarande bilete av folket. Men så møter bussen ei militærkolonne, og resten av filmen er steminga langt meir klaustrofobisk. Carrigan kjenner seg meir og meir innestengt i dette landet, og der er noko uroleg og truande over det heile. Heile tida.
James McAvoy spelar den unge skotten, og det gjer han godt, men han kjem altså heilt i skuggen av Forest Whitaker. Han dominerer alle scenene han er med i. Han er grunn god nok til å sjå denne filmen, men det er òg ei god historie, det er godt skodespel over heile lina, det er i det heile ein stor film.
Guffen tilrår.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar