Grand Canyon (1991)

Tittelen på denne filmen lyg litt. To-tre minutt av filmen går føre seg i Grand Canyon, resten skjer i Los Angeles. Og skal ein tru på denne filmen, er LA den verste byen i verda, det er ikkje måte på kor mykje drit som skjer der. Ran, vald, skyting, folk bur på gata, jordskjelv, og ein legg att babyar i tett buskas og spring vekk. Folk har ikkje respekt for kvarandre, det er kaldt, farleg og fiendtleg. Det er alle mot alle. Eg var nokre veker i byen nokre år før filmen kom ut, og etter å ha sett denne filmen er eg glad eg overlevde.

Tittelen på filmen lyg likevel ikkje så mykje. Grand Canyon spelar ikkje berre på den enorme og fantastiske kløfta elva Colorado har gravd ut, det spelar meir på dei store klasseskilja i LA. Tonen vert sett alt under opningstekstane. Me ser nokre ungdommar som spelar korgball i halvmørket, før me går over til ein NBA-kamp. Skilja er enorme - svart/kvit, fattig/rik, ute/inne. Det er enkelt, men effektivt, og det er ein film som vil noko.

Diverre vert det litt for enkelt, det vert litt for mange replikkar som kunne vore henta frå ein såpeopera. Nokre av karakterane har ein tendens til å ausa ut livsvisdom, og då vert det lett luftige klisjear og mykje svada. Filmen har òg ein tendens til å gjera poeng altfor tydelege, heilt mot slutten av filmen seier rollefiguren til Steve Martin at det i USA er ein stor avgrunn mellom folk som har og folk som ikkje har, og ut frå denne avgrunnen kjem det eit raseri som ikkje kan temjast. Han finn det altså for godt å repetera kva filmen har handla om, i tilfelle nokon ikkje har fått det med seg. Filmen tek opp viktige tema, men han hadde tent på dempa forklaringslysta litt.

Guffen er lunken.