Eg hugsar godt at filmen fekk mykje ros då han kom, og eg har òg eit inntrykk av at eg likte filmen då. No er manglane mykje tydelegare, og dei vert så mange at det vert plagsamt. Her er eit rimeleg avgrensa repertoar over heile fjøla. Replikkane er altfor teatralske. Skodespelet er lite truverdig. Geir Bøhren og Bent Åserud pøser på med polar musikk. Nokre av replikkane er ufriviljug komiske, som "dette er et sjakkspill, og du er ikke engang en brikke på brettet". Helge Jordal står for ein av dei undervurderte prestasjonane i norsk polarhistorie, då han, med ein stygg skade i ryggen, går gjennom audemarka på Svalbard. Han er dårleg kledd, han går utan vottar og med dongeribukse, han har ikkje mat, han har ikkje drikke, og han vert teken av ei breelv slik at alle kleda vert klissvåte. Ni liv, here I come.
Dei tre luringane Jordal, Sverre Anker Ousdal og Hans Ola Sørlie tener pengar på litt ymse vis. På veg frå Svalbard til Tromsø skal dei slumpa til å missa ein bulldozer i sjøen, men reiser like godt til Grønland for å selja han der. På vegen attende kjem dei over ein sovjetisk peilestasjon, og i forbifarten tek dei like godt livet av ein sovjetisk soldat. Dei prøver å koma seg unna, men greier ikkje å gøyma seg for eit sovjetisk helikopter, som skyt båten deira i senk. Jordal er i land akkurat då, og legg altså ut på ein langtur i naturen. Han vert frakta til Oslo, der han rømmer frå politiet, men dei finn han att, og tek livet av han.
Historia er ikkje heilt tapt bak ei vogn, og det kan godt henda at det kan vera noko å vinna på å laga ein ny versjon av filmen, slik det gjekk rykte om for litt sidan. Filmen har i alle fall stort forbetringspotensiale.
Guffen kan ikkje tilrå dette.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar