Annie Ernaux skriv sjølvbiografiske romanar som handlar om noko langt meir enn ho sjølv. Spørsmåla ho tek opp angår mange, og sjølv om ho kan verka utleverande er det ikkje akkurat det ho er.
Denne gongen tek ho utgangspunkt i ein sommar ho arbeidde på ein barneleir. Ho var 18 år, ho var fri for fyrste gong, og ho var nyfiken på dette med seksualitet. Ho prøvde seg fram, eller rettare: Andre prøvde seg fram på ho. Ho fekk eit stempel som rundbrennar, der andre fekk omtrent fritt spelerom.
Ho skriv at ho lenge har hatt lyst til å skriva noko om dette, men at ho ikkje har fått det til. Det verkar som om ho, i alle fall i ettertid, såg at ho vart brukt. Det er vonde minne, må ho skriva om attenåringen i tredje person. Dette endrar seg halvveges i boka - ho er nokre månader eldre og arbeider ei tid som au pair i England. Då kan Ernaux skriva om den unge seg som "eg".
Det er altså ikkje (berre) ei bok om å debutera seksuelt. Det handlar langt meir om å finna ut kven ein er og kva ein vil, og om korleis kjønnsrollene har endra seg til noko betre sidan 1958.
Guffen tilrår.
Meir Ernaux på kulturguffebloggen
Hendelsen (2000)
Årene (2008)
Far. En kvinne (2021)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar