Kyrre Andreassen: For øvrig mener jeg at Karthago bør ødelegges (2016)

Krister Larsen er ikkje den mest sympatiske personen i litteraturverda. Han har sterke meiningar, kranglar med mange, oppfører seg mindre fint mot dei fleste, og vert valdeleg dersom det trengst. Han er rimeleg oppegåande, men ikkje så mykje som han trur sjølv. Han drikk litt i meste laget. Han har ikkje noko godt forhold til kona si, heller ikkje til sonen sin, og kvir seg ikkje for å innleia eit forhold til ei anna kvinne.

Det er ein finfin roman. Heile tida, absolutt heile tida, er det Larsen som fortel, slik at me får berre hans versjon av det som skjer. Han har eit fabelaktig og ekte språk, og han er ein glitrande forteljar. Han er ikkje noko truverdig forteljar, det er opplagt at han heile tida gjer det han kan for å setja seg sjølv i eit godt lys, men det må han få lov til. Når han er den einaste som slepp til i romanen, må me som lesarar fylla ut biletet, og det er altså då han vert mindre sympatisk. 

Han har arbeidd som elektrikar, men etter noko ryggtrøbbel arbeider han no som assistent (eller noko liknande) på ein skule. Det går ikkje så bra, alt det han meiner han gjer i beste meining fører berre til bråk der òg.

Guffen tilrår. 

Meir Andreassen på kulturguffebloggen
Svendsens Catering (2006)