J. Niimi: Murmur (2005)

 

Eg likar R.E.M., i alle fall viss me ikkje snakkar for mykje om dei fyrste og siste åra deira. Rundt 1990 gav dei ut nokre finfine plater; før og etter det er det berre sporadisk at eg finn gullkorn blant songane deira. 

J. Niimi finn gull alt på debutplata deira, og det var han ikkje åleine om. Murmur selde ikkje all verda, men langt meir enn venta. Flire kritikarar tok henne med på listene sine over dei beste platene frå 1983. Bandet var kritikarfavorittar gjennom resten av 1980-åra, frå slutten av 1980-åra var dei både kritikar- og publikumsfavorittar.

Niimi kjenner plata godt. Dei beste kapitla er når han skriv om dei ulike songane på plata, og om korleis plata vart spelt inn. Han bruker òg mykje plass på eigne tolkingar og analysar, og her er det berre sporadisk at eg finn gullkorn. Eg les gjerne analysar av musikk, men då må det vera hakket meir innhald i analysane enn det eg finn her.

Guffen er lunken.