The Irishman (2019)

Det er noko lett nostalgisk over dette prosjektet. Martin Scorsese har regissert mange filmar der Robert DeNiro har hatt ei viktig rolle. Han har laga filmar om mafiaen før, og han har laga valdelege filmar før. Her har han med seg ei rekkje store skodespelarar i tillegg til DeNiro - Al Pacino, Harvey Keitel, Joe Pesci, og mange andre. Alt ligg såleis til rette for at det kan verta ein god film, men slik er det ikkje.

Ei opplagt innvending er at filmen er altfor lang, han varer i tre og ein halv time. Filmar kan gjerne vera lange, slik som bøker gjerne kan vera tjukke, men då skal det vera noko der som forsvarar lengda. Her manglar det. Javisst er det godt skodespel, og javisst er det scener og episodar som er finfine, og det er stort sett flotte bilete gjennom heile filmen, men det er òg mange daudpunkt. 

Pesci spelar han som trekkjer i alle trådane. DeNiro er han som sakte krabbar oppover i mafiaverda, men som òg må ta seg av nokre av drapa. Pacino spelar Jimmy Hoffa, fagforeiningsleiaren som vart ei plage for mange. Filmen er full av tilbakeblikk, men det som skjer i real time er at Pesci og DeNiro (og konene deira) er på veg frå Philadelphia til Detroit for å vera gjester i eit bryllaup, og der kjem det òg eit endeleg oppgjer med Hoffa. Tilbakeblikka handlar om korleis DeNiro vert del av mafiaen, korleis han er meir oppteken av å gjera det bra der enn å ta seg av familien sin, og om maktkampane i fagrørsla.

Guffen er lunken.