Øystein Lønn: Berners datter (2018)

Dette var ei fin forteljing. Me er litt tilbake i tid, kanskje på 1800-talet. Ross lever av å dukka der ingen andre torer, og han dukkar ned til eit forlist skip der han finn verdfulle skattar. Han allierer seg med Berner og ein til, og saman siglar dei frå Sørlandskysten til København, der dei finn ein kjøpar til skattane. Det er altså litt "Terje Vigen", det er litt The Pearl.

Alle tre har dei løyndomar, og alle er dei ordknappe. Dei kjenner kvarandre godt, slik at dei forstår mykje av det som er usagt, og dei samarbeider godt. Dei har klare roller, og dei har ingen innvendingar mot rollene dei får.

Også Lønn er ordknapp, på ein god måte. Han seier mykje med få ord, og han deler ikkje ut informasjon før me treng det. Både forteljinga og forteljemåten er god, og det var ei bok det var ein fryd å lesa.

Guffen tilrår.

Meir Lønn på kulturguffebloggen
Thomas Ribes femte sak (1991)