The Dirt (2019)

Av alle dei rare metallbanda i åttiåra var Mötley Crüe eit av dei raraste. Dei tok han heilt ut - det var drikking, det var dop, det var damer, det var dødsfall. Det var litt musikk òg, men for dei som har lese biografien om bandet, The Dirt, verkar det som om musikken var mindre viktig.

Den boka kom for rundt tjue år sidan, og er relativt underhaldande. Dette er filmversjonen av boka, og den fungerer ikkje like bra. Dei fire i bandet er med-produsentar på filmen, og då går det sjølvsagt ein eller annan alarm. Kor mykje har dei finpussa historia? Dei framstår ikkje som nokre englar her, men kor mykje av kranglar og sidesprang og vald har dei tona ned? Truleg ganske mykje.

Dei fire bandet er ulike. Trommisen Tommy Lee er hyperaktiv og impulsiv. Bassisten Nicki Sixx er meir kalkulerande, samstundes som han er den som får ting til å skje, og den som tek han lengst ut. Vokalisten Vince Neil er mest oppteken av damer. Gitaristen Mick Mars er på mange måtar den mest interessante - han er mindre oppteken av fest og damer, er den som kan seia kva som helst til dei andre utan å verta motsagt, og er den som kan leggja ned veto når noko er feil. Filmen fortel om korleis dei møter kvarandre, korleis dei vert superstjerner, korleis dei tek føre seg av alt dei får servert, og korleis dei ikkje taklar det. Her er ikkje like mykje humor som i boka, og mot slutten vert det litt for sentimentalt, men det var likevel ein heilt grei film.

Guffen tilrår.