Georg Büchner: Lenz (1839)

Forfattaren Lenz er trist til sinns. Han har gått frå vener og familie, og opp i fjellea, der han søkjer tilflukt hjå presten Oberlin. Han ser ting, han høyrer ting, han vert skremd, han kjenner seg sjeldan heilt trygg, og det verkar mest av alt som om han er på veg ut av livet - anten grunna plagene sine, eller av di han vil det sjølv.

Det er ein kort og intens tekst. Alt etter nokre få setningar kjem dei fyrste teikna på at Lenz held på å missa forstanden - etter nokre skildringar av naturen han går gjennom står det at han ikkje brydde seg om kvar han gjekk, og at han somme gonger ynskte at han kunne gå på hovudet. Slik held det fram, og det er kanskje like greitt at boka ikkje er lengre - det kunne vorte for intenst.

Boka er omsett av Jon Fosse, og kjem ut i den framleis like glimrande klassikar-serien til Skald forlag.

Guffen tilrår.