Sven Moren: Aust or markom (1909)

I sommar var me som vanleg ein tur innom Molde. I ei sidegate såg eg eit Antikvariat-skilt. Eg gjekk (sjølvsagt) innom, og såg, litt uventa, at det var Jon Peder som dreiv det. Me snakka litt saman etter gamalt, han spanderte kjeks og kaffi, og eg kjøpte med meg nokre bøker. Han tilrådde denne av Sven Moren, og sidan eg av og til tek mot boktips, kjøpte eg ho.

Det angrar eg ikkje på. Viss eg skulle angra på noko, måtte det i tilfelle vera at eg har venta eit halvt år med å lesa ho. Boka inneheld sju stykke, eller noveller, eller forteljingar, og undertittelen på boka (Skildringar fraa skogane) fortel kvar historia hentar handlinga si. Moren var sjølv bonde i Trysil, hadde mykje skog, og det er tydeleg at han kjenner skogmiljøa godt. Han tek opp ulike emne i forteljingane - korleis sjuke folk vert handsama, problema kring utvandringa (både for dei som reiser og dei som vert att), skilnader mellom unge og gamle, jakt og fiske, osb.

Det store i boka er likevel språket. Moren har eit uvanleg rikt ordforråd, og han bruker det uvanleg godt. Her er ei rekkje gode formuleringar og metaforar, og det er imponerande at han, som konverterte til landsmål (nynorsk) etter å ha vore i måldebatt med Lars Eskeland tidleg i 1890-åra, skriv så rikt og levande. Han leikar seg òg med språket, i ei av forteljingane, eg trur det var "Langt burt i skogen", aular det av gode bokstavrim.

Guffen tilrår.

Meir Moren på kulturguffebloggen
Menn eg møtte (1938)