Charles Chaplin: My Autobiography (1964)

Charles Chaplin var ein av dei aller, aller største komikarane, og fleire av filmane hans er klassikarar. Denne boka er ei solid rags to riches-historie, der han går frå eit liv i ekstrem fattigdom i London til eit liv i ekstrem velstand i Hollywood. 

Oppvekstskildringane og kapitla som handlar om kampen hans for å verta skodespelar er gode. Han skriv godt, noko han arbeidde hardt for: Han hadde nesten ikkje skulegang, men brukte mykje tid på å læra seg nye ord og godt språk etter at han vart vaksen. Han vert sendt på to turnear til USA, og på den andre knyter han kontaktar inn i filmverda. Resten er historie, som det heiter. Men her skiftar òg boka karakter. No skriv han langt mindre om seg sjølv om arbeidet sitt, og langt meir om alle kjendisane han møter og alle pengane han tener. Det er, for å seia det forsiktig, ikkje så interessant.

Men midt inne i all denne namedroppinga tek boka seg opp att. Han vert beden om å snakka på nokre politiske arrangement, og trass i velstanden sin er han ein tydeleg sosialist. Som i dag, var det jamgodt med at amerikanarane trudde han var kommunist. Han vart frosen ut av eitt og hitt, og tok med seg den fjerde kona si til Sveits, der han budde resten av livet. Han skriv ikkje mykje om dei tre fyrste, men i alle fall: Dei fire gongene han gifta seg var konene høvesvis 17, 16, 26 og 18. Sjølv var han 19, 35, 47 og 54. Hm. 

Guffen tilrår.