The Great Buster (2018)

 

Buster Keaton er ein av desse eg gjerne skulle sett fleire filmar av. I ein dokumentar som denne er det sjølvsagt dei beste klippa og påfunna som er med, men likevel: Dette er humor som er absolutt genial.

Filmen fortel om livet til Keaton, som kort fortalt er slik: Foreldra var vaudeville-stjerner, og Keaton vart med på scena frå han var tre-fire år gamal. Faren lærte Keaton å detta utan å slå seg, og det fekk han bruk for både her og seinare i karriera: I eitt av glansnummera deira kasta faren han tvers over scena. 

Han laga mange filmar, relativt korte. Nokre var halvgode, andre var glimrande. I 1920-åra laga han fem langfilmar, som alle verkar solide. Så gjekk han over til MGM, og det skulle han aldri ha gjort. Her fekk ikkje det kreative handlingsrommet han hadde før, og det gjekk nedover både med filmane og livet.

Historia vert fortalt på ein god måte. Mange filmklipp, mange samtalar. Nokre av dei som snakkar kjende han, andre er yngre filmfolk (som Tarantino eller Johnny Knoxville). Keaton kjem godt av det, og nokre av filmklippa er så gode at eg sleit med å avslutta latteren.

Guffen tilrår.